رفتن يا نرفتن مساله اين است

يك جاده رو تصور كنيد،تك و تنها در بيابان.شروع به حركت در اين جاده ميكنيم.پس از مدتي ميبينيكه در كنار جاده سبدی پر از يك نوع ميوه قرار داده شده.باز هم جلو ميريم.فاصله سبد ميوه ها كمتر و تنوعشون بيشتر ميشه.انار،سيب،زردآلو،موز و... .گاهي شيريني و شكلات هاي براقي رو در كنار جاده ميبينيم.باز هم ادامه ميديم.

ولي آخر جاده...با همه جاي اون فرق داره؛يه چيزي فراتر.

 هاله اي از نور سفيد،صداي زمزمه هاي زيبا،رنگي دلنواز و قهقهه مستانه كودكي شادمان.

يكباره ساعت به صفر ميرسه.

ابتداي جاده كودكي ماست و طول اون عمر ما.انسان براي زنده موندن لازمه تفريح كنه،

شاد باشه ولي به قدر لازم.بيش از حد پرداختن و بيش از حد كناره گيري كردن از اين

 مساله مشكل آفرينه.

يعني اگه فرد در طي حركت چيزي نخوره تلف ميشه و اگه بيش از حد بايسته وقت رو از دست ميده.

گاهي آزمايشهايي در زندگي به وجود ميآد كه لازمه انسان منطقي باشه و گول ظاهر مساله رو نخوره.مثلا توي سن جواني يه عشق و محبت در دلتون به وجود ميآد.

فرد عاقل گول نميخوره و درست ترين راه كه منطقي برخورد كردنه رو میگزینه.اينا همون شيريني و شكلات هاي براق هستن و اما...

و اما بدبخت اون افرادي كه اين ميوه ها و بدتر از اون شكلات ها رو نه تنها به عنوان وسيله

و عامل ترقي نشناختن،بلكه اونا رو هدف خودشون قرار دادن

.يعني اينقدر معطل خوردن ميوه هاي مختلف شدن كه زمان به پايان رسيد.(با اندكي توشه!)

دردآور ترين جاي قصه اينجاست كه بيشتر مردم فريب زرق و برق شيريني و شكلات

 كه همان گناهان اند را ميخورند و تا آخر عمر گرفتارش ميشوند.

اينان همان كوته فكرانند،آنهايي كه ...

                         كودك من بشنو از من          زندگي سخت است و زيبا

                         با تمـــــام خـــارهايش         هست زيباهست زيبا