کودکی گمشده

برای کودکی هایی که شاید گمشان کرده ایم ...

اون موقعها، همیشه، هر جا که بودیم فرقی نمی کرد؛ وسط بساط اسباب بازی ها که بر اثر کنجکاوی بیش از حد ما برای کشف تازگی هاشون خراب بودن اکثرا یا وسط خاک کوچه و قایم باشک و گرگم به هوا و خلاصه هر جا که بودیم کافی بود مامان صدامون بزنه تا بپریم ( دقیقاً پریدن منظورم بود!) جلوی جعبه جادو و پرفسور بالتازار، نیک و نیکو، ای کی یوسان، هاکل بریفین، جیمبو، واتو واتو، سندباد، بچه های مدرسه والت، پینوکیو، مهاجران، چوبین، خانواده دکتر ارنست، مسافر کوچولو و ... ببینیم. 

امروز اما هر کدوم از ما یه گوشه هزار تا گرفتاری داریم که حتی وقت نمی کنیم به دیروزمون فکر کنیم چه برسه به بیست و چند سال پیش و لذت بازی هاش، اون جعبه جادومونم حالا واقعاً جادو شده و جز یه عالمه دروغ و چند تا سریال آبکی و چند تا کارتون یخ و بیمزه هیچی نداره و ندیدنش از دیدنش مفیدتره...

 دلم لک زده واسه برگشتن به حتی یه ساعت از اون روزا...